«Προχώρα. Μην βραδυπορείς. Το να προχωράς μπροστά είναι το να κινείσαι προς την τελειότητα. Προχώρα και μην φοβάσαι τα αγκάθια ή τις αιχμηρές πέτρες στο μονοπάτι της ζωής» Khalil Gibran (1883-1931), Αμερικανολιβανέζος ποιητής και συγγραφέας.

Όλοι τελικά ψάχνουμε απεγνωσμένα την ασφάλεια. Το γνώριμο. Το οικείο. Μια παραδεισένια κατάσταση συνεχούς γαλήνης σε κάθετι που συναντάμε και βιώνουμε. Μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να υπάρξουμε χωρίς ρίσκο. Μέσα σε μια ασφαλή μήτρα που να μας γυρνάει πίσω στις αρχές της ύπαρξής μας. Σε έναν Παράδεισο τον οποίο οι Πρωτόπλαστοι ποτέ δεν εγκατέλειψαν. Αναζητούμε δηλαδή το ακατόρθωτο. Γιατί φοβόμαστε…

Και τότε μας αναγκάζει η ζωή να ξυπνήσουμε. Μας φέρνει μπροστά σε γεγονότα φαινομενικά ανυπέρβλητα, σε γεγονότα που νιώθουμε ότι καταστρέφουν την ψυχή μας. Μέχρι τότε ψάχναμε ψευδεπίγραφες και ανούσιες μορφές ασφάλειας. Ψάχναμε έξω από εμάς για να «πιαστούμε» από κάπου, να νιώσουμε καλά, να πούμε ότι οι άλλοι φταίνε για να μπορούμε να μείνουμε καθηλωμένοι στις αγκυλώσεις και τις φοβίες μας.

Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε. Να μάθουμε να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της ζωής μέχρι το τέρμα τους. Να σκεφτούμε τις επιθυμίες μας, να βάλουμε τους προσωπικούς μας στόχους. Να αφήσουμε τη δουλειά που μας κάνει δυστυχισμένους, απλά και μόνο γιατί φοβόμαστε να δούμε πόσα πολλά αξίζουμε ως επαγγελματίες. Να πάψουμε να συνδεόμαστε με ανθρώπους τοξικούς (πήξαμε από δαύτους πια), να τολμήσουμε να διεκδικήσουμε το δίκαιο μας όταν άδικα καταπατείται, να πάψουμε να ακολουθούμε τους άλλους για να μην τους χαλάσουμε χατίρι. Κι όλα αυτά για να συμβούν ή, καλύτερα, για να τα πετύχουμε, απαιτείται η διαχείριση του φόβου μας.

Και δεν αναφερόμαστε σε έναν φόβο φυσιολογικό, αυτό που λέμε, σε «λογικά πλαίσια» που μπορεί να δρα και προστατευτικά. Μιλάμε για έναν φόβο καθηλωτικό, που αρνείται ότι η ζωή είναι ένα μυστήριο, ότι ενέχει το ενδεχόμενο της αποτυχίας και ότι ίσως αυτή ακριβώς η αποτυχία είναι και η γοητεία της απλούστατα γιατί μας σπρώχνει μπροστά στο επόμενο βήμα.

Οι καθηλωτικοί φόβοι γίνονται αυτοεκπληρούμενες προφητείες: όσο δηλαδή φοβόμαστε, τόσο προκαλούμε το (φαντασιακό μέχρι στιγμής) αντικείμενο του φόβου μας ώστε να γίνει μια ασφυκτική πραγματικότητα. Και φυσικά μέσω αυτής της θετικής ανάδρασης, οι φόβοι μας ισχυροποιούνται. Και εμείς χάνουμε τη ζωντάνια μας.

Οπότε τολμήστε να ζήσετε τις ομορφιές της ζωής. Και δεν εννοούμε φυσικά ότι η ζωή είναι μόνο χαρά. Έχει θλίψη και πόνο και δυστυχία. Και τα βιώνουμε όλα αυτά όλοι μας κάποια στιγμή. Αυτό είναι βέβαιο. Εξίσου βέβαιο είναι ωστόσο ότι δεν μπορούμε συνέχεια να ζούμε σε ένα καθεστώς μιζέριας, αναβάλλοντας στο διηνεκές να ζήσουμε, πιπιλώντας ένα «προσεχώς» στα σχέδια μας, το οποίο δεν υλοποιείται ποτέ.

Εκτιμήστε λοιπόν το δώρο της ζωής. Την κάθε στιγμή. Την κάθε ανάσα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ας μην κάνουμε και το φόβο μας δεδομένο στοιχείο της ύπαρξης μας. Όχι παραπάνω από το κουράγιο μας, την αυτοπεποίθηση μας, το θάρρος μας και το χαμόγελο μας.

Ας ζήσουμε…