«Όποιος παλεύει με τέρατα, παλεύει να μη γίνει τέρας. Κι όταν κοιτάς πoλλή ώρα μέσα σε μια άβυσσο, κοιτάει και η άβυσσος μέσα σε σένα» Friedrich Nietsche (1844-1900), Γερμανός φιλόσοφος.

Τα τέρατα και την άβυσσο συχνά, πολύ συχνά δυστυχώς πια, τα συναντάμε από την παιδική μας ηλικία. Τουλάχιστον αυτό μας λένε πολλοί άνθρωποι που έρχονται στην ψυχοθεραπεία. Μας μιλάνε για το πως κατάφεραν να επιβιώσουν από τα τέρατα και την άβυσσο που συνάντησαν μέσα στην πατρική τους οικογένεια. Και για το πως αναγκάστηκαν να θυσιάσουν ένα σημαντικό κομμάτι μέσα τους, κάνοντας ψυχικούς συμβιβασμούς και στραμπουλώντας τη βαθύτερη αλήθεια τους για να τους αγαπήσουν αυτά τα τέρατα – οι ελλειμματικοί γονείς που ξεσπάνε τα συμπλέγματα τους στις παιδικές ψυχούλες.

Κι επειδή η παιδική κακοποίηση, αλλά δυστυχώς πλέον στις μέρες μας και στη χώρα μας και η παιδοκτονία, έχουν πάρει επικίνδυνες διαστάσεις, θα ήταν καλό να (ξανα)θυμηθούμε τι συμβαίνει στις παιδικές ψυχές που γεννήθηκαν στην άβυσσο και τι σημαίνει εν τέλει αυτό για όλους μας.

Οι παιδικές ψυχές διψάνε για αγάπη. Για αληθινή, πάλλουσα, ζώσα αγάπη. Για νοιάξιμο που εκδηλώνεται με αγκαλιά, τρυφερότητα, φροντίδα και που προέρχεται από ανθρώπους που διακατέχονται από ουσιαστική ευθύνη και ψυχική υγεία. Όταν τα παιδιά ματαιώνονται λοιπόν ως προς αυτή την ανάγκη τους, η ψυχή τους κόβεται στα δύο. Κυριολεκτικά. Αναγκάζονται να απωθήσουν σε ένα απόμερο σημείο του ψυχισμού τους τον πόνο και το θυμό για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Και είτε θα αποτελέσουν τα μελλοντικά θύματα βίας αντίστοιχων κακοποιητών που θα τους συντροφεύσουν. Είτε θα γίνουν τα ίδια τέρατα. Θα συνεχίσουν το καταστροφικό έργο των γονιών τους, θα τραυματίσουν νέες παιδικές ψυχούλες έτσι ώστε ο κύκλος της βίας και της αδιαφορίας να συνεχίζεται αέναα.

Σε αυτό το σημείο μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: «Μα πως γίνεται και τα κακοποιημένα παιδιά δεν καταλαβαίνουν με τη σειρά τους πως ακολουθούν τα βήματα των γονιών τους;» Γιατί απλούστατα αυτά τα πλάσματα αγαπούν τόσο πολύ τους γονείς τους που για να επιβιώσουν από την κακοποίηση, την «ξεχνάνε». Έτσι αυτή αρχίζει να λειτουργεί ως ένα ασυνείδητο κομμάτι της δικής τους ψυχικής αβύσσου, διαποτίζοντας σιγά-σιγά αυτόματα όλη τους την ύπαρξη. Ή τη δικαιολογούνε την κακοποίηση, ρίχνοντας στον εαυτό τους την ευθύνη, προστατεύοντας έτσι τον κακοποιητή. Και σε κάποιες, ίσως τις περισσότερες περιπτώσεις, ο λιγότερο κακοποιητικός γονέας δικαιολογεί – εμείς θα λέγαμε κατ’ουσίαν «σιγοντάρει» – τη συμπεριφορά του βίαιου γονέα γιατί φοβάται, δειλιάζει, αποποιείται τις ευθύνες, κωφεύει.

Κι έτσι αυτό που εγγράφεται στις παιδικές ψυχές είναι ότι η βία δικαιολογείται, θεσμοθετείται, είναι μια φυσική κατάσταση. Άρα μπορούμε όλοι μας να είμαστε βίαιοι και να εκφραζόμαστε μέσω της βίας. Δεν έγινε και τίποτα. Κι όμως έγινε! Το τέλος μας. Γιατί η παιδική κακοποίηση και η παιδοκτονία σηματοδοτούν το τέλος του πολιτισμού μας. Το θάνατο μας ως όντα βιολογικά και ηθικά. Γιατί αν κάτι καταφέρνει να δημιουργήσει η παιδική κακοποίηση, αυτό είναι η ψυχική άβυσσος.

Δυστυχώς η ηθική και ψυχική εξαθλίωση των καιρών μας εμποδίζει τους γονείς να επιτελούν το παιδαγωγικό τους έργο αποτελεσματικά. Και τότε η πρόκληση πόνου στα παιδιά από γονείς ασυνείδητους αποτελεί τον τρόπο των τελευταίων να ξεσπάσουν σε εύκολους στόχους τα παθολογικά στοιχεία τους. Αγνοούν ωστόσο ότι ο ψυχικός πόνος των παιδιών αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της καταστροφής της κοινωνίας μας.

Αυτοκτονούμε κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και στην ουσία αδιαφορούμε γι’αυτό. Γιατί πέρα της κακοποίησης, η αδιαφορία του σημερινού ανθρώπου αποτελεί παθολογία. Τη δική μας παθολογία. Δεχόμαστε άκριτα κι αδιάφορα ό,τι κακό συμβαίνει, απλά κουνώντας με θλίψη και ανημποριά το κεφάλι μας.

Ε λοιπόν αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα. Να αποφασίσουμε επιτέλους ποια θέλουμε να είναι η παρακαταθήκη μας. Να σταματήσουμε την πτώση μας. Να εμποδίσουμε τον πνευματικό και ηθικό θάνατο μας. Δεν έχουμε πια άλλες ευκαιρίες. Τις χάσαμε. Μαζί με τις παιδικές ψυχές που έχουν πια χαθεί…