«Ας ξεχάσουμε με γενναιοδωρία, όσους δεν μπορούν να μας αγαπήσουν», Πάμπλο Νερούδα (1904-1973), Χιλιανός ποιητής.

Πόσο ζητιάνοι της αγάπης μπορούμε να γίνουμε; Πόσο εκλιπαρούμε με χιλιάδες τρόπους να αγαπηθούμε από τους γύρω μας; Αν καθίσουμε να αναρωτηθούμε λίγο μόνοι με τον εαυτό μας, θα ανακαλύψουμε μια ενοχλητική αλήθεια: ότι με κάθε τρόπο, με κάθε πόρο της ύπαρξης μας , με κάθε κίνηση μας προσπαθούμε να πείσουμε τον Άλλον να μας αγαπήσει. Και διαπιστώνουμε, με αρκετή ενόχληση, ότι όσο προσπαθούμε εμείς να εισπράξουμε αγάπη, τόσο ο άλλος μπορεί να απομακρύνεται και να βιώνουμε έτσι απόρριψη.

Είναι αλήθεια ότι όταν ζητιανεύουμε την αγάπη του άλλου (είτε πρόκειται για την οικογένεια μας, είτε για φίλους, είτε για ερωτική σχέση), γινόμαστε στα μάτια του λιγότερο ελκυστικοί. Φαίνεται να τον κουράζουμε, να τον απωθούμε κι όσο παραπάνω απόρριψη παίρνουμε, τόσο παραπάνω ζητιανεύουμε τα ψίχουλα αγάπης του.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Θα σας αναφέρουμε δύο περιπτώσεις, οι οποίες έχουν ως κατάληξη τη ζητιανιά της αγάπης. Το να μην έχουμε πάρει αγάπη και το να έχουμε πάρει απεριόριστη αγάπη. Εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί γιατί η στέρηση μας οδηγεί στη ζητιανιά. Το στερημένο από αγάπη άτομο δεν έχει εισπράξει ένα υγιές καθρέπτισμα, ένα βλέμμα αποδοχής για να νιώσει ότι αξίζει, μια ενθαρρυντική αγκαλιά για να νιώσει αγαπητό. Αλλά κι όσοι μεγαλώνουν σαν πριγκιπόπουλα, δυστυχώς δεν λαμβάνουν την υγιή οριοθέτηση, ειδικά όταν η αγάπη δίδεται με τη μορφή να μας γίνεται κάθε χατίρι, όσο τραβηγμένη και να είναι η επιθυμία μας.

Γιατί τότε η ματαίωση που βιώνουμε όταν βγαίνουμε στον κόσμο είναι τεράστια. Άρα και η στέρηση και η προσφορά άνευ ορίων δημιουργούν συναισθήματα ντροπής κι ανεπάρκειας. Αυτά τα συναισθήματα μας τσακίζουν την αυτοεκτίμηση, μας κάνουν να νιώθουμε ότι μας σιχαινόμαστε, με αποτέλεσμα για να νιώσουμε ότι αξίζουμε, να κάνουμε τα πάντα για ένα ενθαρρυντικό βλέμμα από τον άλλον. Μόνο που ο Άλλος οσμίζεται την αίσθηση ανεπάρκειάς μας, οσμίζεται ότι ζητιανεύουμε κι αντί να μας αγαπήσει, καταλήγει να μας λυπάται, να μας οικτίρει.

Και δεν υπάρχει χειρότερο για την αγάπη, από τον οίκτο. Γιατί να μας αγαπάει ο άλλος, αν εμείς δεν μας γουστάρουμε; Γιατί αυτό ακριβώς δείχνουμε με τη στάση μας «αγάπα με για να ΜΕ αγαπώ».

Ο αυτάρκης άνθρωπος, ο χαλαρός και ήσυχος με τον εαυτό του δεν χαρίζεται και δεν επιδιώκει τα βλέμματα επιδοκιμασίας. Ούτε καν τα παρατηρεί. Δεν τον νοιάζει αν τον αγαπάνε. Η αγάπη για τον εαυτό του και τους άλλους εκπορεύεται από μέσα του. Είναι γενναιόδωρος. Δεν εκλιπαρεί. Δεν γρατζουνάει κλειστές πόρτες για να του ανοίξουν. Στέκεται υπερήφανος, ξέροντας πόσο αξίζει, αλλά κι όντας συμφιλιωμένος με τις ατέλειες του. Τις θεωρεί μάλιστα ένα υπέροχο ανθρώπινο προσόν που τον συνδέει παραπάνω με τον κόσμο.

Συμφωνώ με τον Νερούδα απόλυτα. Και ξεχνώ γενναιόδωρα και καλόκαρδα αυτούς που δεν μπορούν να με αγαπήσουν. Γιατί δεν τους χρειάζομαι. Γιατί με αγαπώ και δίνω την αγάπη μου εκεί που είναι ευπρόσδεκτη. Τη δίνω όμως χαλαρά και ελεύθερα. Γιατί δεν ξεχνώ μια σημαντική αρχή: πρώτα έρχεται η ελευθερία και μετά η αγάπη.

Κι αυτό για να μην γίνει η τελευταία, τυραννία…